"Płynąc ku przeznaczeniu" - Weronika Tomala

Tytuł: Płynąc ku przeznaczeniu
Autor: Weronika Tomala
Wydawnictwo: Dlaczemu
Liczba stron: 300
Data wydania: 21.04.2018
Ocena: 7/10

Nikt z nas nie jest w stanie przewidzieć swojej przyszłości. Nie możemy tak naprawdę zweryfikować własnych planów, gdyż robi to za nas... życie. Pewne sytuacje zaskakują nas zmieniając całkowicie dotychczasową codzienność. Los zsyła nam nie tylko radość i miłość, ale także smutek i stratę. Ważne, by umieć znaleźć siłę do przetrwania trudnych chwil. Debiutancka powieść Weroniki Tomali opisuje z pozoru zwykłą historię o wakacyjnym uczuciu, jednak niespodziewanie zbacza ze swego utartego toru i wprawia w osłupienie powodując szereg myśli i emocji. Dajcie się jej zaskoczyć!

Dominika wraz z przyjaciółkami wyrusza na wymarzoną wycieczkę do Hiszpanii. Na miejscu poznają przystojnych Polaków, z których jeden wpada w oko dziewczynie. Jej osobowość wyróżnia się nieśmiałością i wrażliwością, przez co łatwo ją zranić. Wyraźną choć niezrozumiałą niechęcią darzy ją nowo poznany mężczyzna. Co motywuje go do takiego traktowania niewinnej znajomej? Czy pomimo tego para będzię umiała się porozumieć znajdując przyjemność z przebywania w swoim towarzystwie? Jedno jest pewne, los nikogo nie oszczędza a tragedia może czekać tuż za rogiem...

W tej historii poznajemy trzy przyjaciółki, z których dwie są jak ogień i woda. Kontrast ich charakterów jest wyraźnie zauważalny. Dominika, spokojna i zrównoważona, jest do tego bardzo wrażliwa, gdyż poznała już w pewnym stopniu smak cierpienia i niesprawiedliwości losu oraz Wiktora - żywiołowa studentka z zapałem sztafeciarza podbijająca serca rówieśników. Towarzyszy im również Kasia, ale o niej nie dowiadujemy się zbyt wiele. Momentami postać głównej bohaterki może wywoływać irytację, ale po chwili zastanowienia okazuję wyrozumiałość dla takiej kreacji postaci i jestem w stanie dostrzec jej prawdziwość. Jak wiele jest takich osób w realnym świecie? Nawet mnie wiele razy dopadła emocjonalna słabość, dlatego polubiłam protagonistkę, bo w pewnym stopniu  jej reakcje przypominają mi... moje własne zachowanie. To najlepszy dowód tego, że nic w tym aspekcie nie jest przesadzone.

Początkowo wydarzenia nie wyróżniają się niczym szczególnym. Odbierałam je jako trochę naciąganą opowiastkę o wakacyjnym romansie, podczas którego bohaterowie mijają się bez adekwatnego do takiej sytuacji powodu. Niechęć Dawida do Dominiki podyktowana jest jego przeszłością, ale czy dorośli nie powinni umieć wyrazić bez strachu swoich uczuć? Okazuje się, że nie jest to takie proste. To przykład na to, że czasami zachowujemy się jak dzieci, bo boimy się ryzyka i jego konsekwencji. Dopiero teraz dociera do mnie, jak wiele prawdy zawarła autorka w tych na pierwszą myśl niezbyt porywających wydarzeniach. 

Styl jakim napisana jest książką momentami przechodzi wręcz w poetyckie opisy. Porównania i metafory pobudzają wyobraźnię i wprowadzają w nostalgiczny klimat. Zazwyczaj lubię takie rozwiązania, jeżeli nie sprawiają wrażenia niemal absurdalnych. Czytało się je dobrze i wywoły u mnie prawie nieodczuwalny poziom irytacji. Muszę przyznać, że momentami ulegałam tworzonemu przez Weronikę nastrojowi. Jednak największe wrażenie wywołuje zakończenie. Myślałam, że najgorszy problem bohaterów to niemożliwość wspólnego porozumienia. Czekałam ciągle na jakiś zwrot, na wielkie boom w fabule. I się doczekałam... Okazało się, że autorka nie oszczędza cierpienia bohaterom. Zupełnie nie spodziewałam się takiego rozwoju wydarzeń. Nie byłam na nie przygotowana. Z pewnością was też ono zaskoczy. Pewien niedosyt zostawiła mi natomiast niepewność o losy Wiktorii, zostawienie jej w takiej sytuacji to odważne posunięcie. Brakowało mi poświęcenie większej uwagi tej bohaterce, szczególnie w ostatnich scenach, w końcu to ona straciła najwięcej...

Historia Dominiki i Dawida to nie tylko historia o miłości, ale też o bólu i cierpieniu oraz próbie jego zrozumienia. Nie jest to banalny romans, jak może się wydawać po przeczytaniu pierwszych rozdziałów książki. To boleśnie życiowa opowieść,  na codzień zdarza się ich wiele choć nie jesteśmy tego świadomi, bo rozgrywają się gdzieś daleko od nas. Takie książki pokazują wiele prawdy o rzeczywistości, między innymi to, że należy się cieszyć z tego, co mamy. Bardzo dobry debiut.

Książkę zrecenzowałam dzięki uprzejmości Dominiki Smoleń oraz Wydawnictwa Dlaczemu.